Met plezier weer aan ’t werk

Tien jaar lang voerde Edwin zijn functie van politieman zonder problemen uit. Wat hem ook overkwam. Zo slaagde een K1-vechter er in een horecanacht in om Edwins borstbeen te breken, dwars door zijn veiligheidsvest heen. Na zijn herstel pakte Edwin vol goede moed de draad weer op. Hij hield van het politievak, had altijd zin in zijn werk. Hoe heftig de incidenten soms ook waren, Edwin bleef overeind. Tot de dag waarop een veertien maanden oude baby zwaar mishandeld werd door één van haar verzorgers, die daar later 28 jaar gevangenisstraf voor zou krijgen.

Gebroken
“Een bemanningslid van de Duitse traumaheli die ter plaatse kwam, zag het somber in. “Die bringen wir nicht wieder zurück”, zei hij. Ik wilde daar niks van weten en bleef reanimeren. “Ik laat haar niet doodgaan in mijn dienst!” zei ik. Toch heeft ze het niet gered. Deze gebeurtenis brak mij. Ik kon niet meer slapen, ik was snel geïrriteerd en kon minder drukte om me heen verdragen. Maar ik werkte gewoon door. “Wat ben je toch stil de laatste tijd, gaat het wel goed met je?” vroegen mijn collega’s. Ik zei van wel, maar wist wel beter. Door mijn slaapgebrek begon ik fouten te maken. Een leidinggevende regelde uiteindelijk hulp.”

Edwin begon met therapie, bloeide op en kreeg zin in een nieuwe uitdaging, die hij vond in het cellencomplex. Dat ging een tijdje goed, totdat een incident een terugval veroorzaakte. Daarna ging hij, om de kans op een terugval te beperken, op zoek naar een administratief-technische functie. Maar dan wel één waarbij hij geen hele dagen achter een bureau zou hoeven zitten. Al gauw bleek dit zoeken naar een speld in een hooiberg.

Het re-integratiebureau vond een hoveniersbedrijf bij Edwin in de buurt dat hem met open armen ontving. Hij mocht meelopen en daarna op detacheringsbasis enkele maanden werken en heeft inmiddels een getekend contract.

Een mobiliteitsadviseur van het PDC bood Edwin de mogelijkheid met een extern re-integratiebureau te gaan kijken naar een baan buiten de politie. Edwin stemde daar niet meteen mee in. ‘Ik vond de gedachte om weg te gaan aanvankelijk best moeilijk. Ik heb heel bewust voor de politie gekozen en vind het een verschrikkelijk mooi beroep. Maar van mijn vooruitzichten werd ik ook niet vrolijk. Ik wilde gewoon heel graag weer aan het werk.’

Rust van dit werk
Re-integratiebureau Focus onderwierp Edwin aan allerlei tests, onder andere om uit te zoeken wat voor type mens hij is en welk werk hem goed zou liggen. Daar kwam onder meer het beroep van hovenier uit. Edwin: “Dat begreep ik wel. Gedurende mijn ziekte had ik een aantal keren meegeholpen bij een vriend met een eigen hoveniersbedrijf. Ik merkte dat ik van dat werk rustig werd. Er zit weinig druk op. Het is fysiek werk, waarbij je niet voortdurend hoeft na te denken. Het voelde echt als ‘mijn werk’.’

Edwin is de mobiliteitsadviseur en het re-integratiebureau dankbaar voor hun hulp. “In mijn nieuwe werk hoef ik niet bang te zijn dat ik in situaties terechtkom waar ik beter niet in terecht kan komen. Hoe vervelend het ook is dat ik de politie heb moeten verlaten: dit is beter voor mij.”

Bron: Politie Oost-Nederland